Maria Cetnarska

Maria Cetnarska urodziła się w Warszawie 29.03.1927 roku.

Rodzice przeprowadzili się do Zakopanego, więc całe dzieciństwo i resztę życia spędzała w Zakopanem. Tatry pokochała już w dzieciństwie chodząc na wycieczki ze szkołą i rodziną.

We wczesnej młodości uprawiała narciarstwo zjazdowe startując w klubach zakopiańskich AZS i Wisła Gwardia. Uprawiała również wspinaczki oraz uczestniczyła w wyprawach jaskiniowych w SPELOKLUBIE Tatrzańskim PTTK, min. uczestniczyła w odkryciu i eksploracji Jaskini Zielonej i Pod Zagonami.

Po wyjściu za mąż za Jana Cetnarskiego, który już był przewodnikiem w 1953 roku, zdała egzamin na Przewodnika Podhalańskiego i Tatrzańskiego III klasy.

Była czwartą przewodniczką która uzyskała uprawnienia przewodnickie i zatrudniła się jako przewodniczka zawodowa w BORT PTTK . Jej wiadomości o historii i pięknie Tatr i Podhala przekazywała w barwnych słowach turystom.

Poświęciła się z całym zapałem przewodnictwu zawodowemu w sezonie letnim a zimą uczyła jazdy na nartach.

Następnych dziesięć lat była przewodniczką w domach wczasowych FWP. Niestety ze względu na stan zdrowia, musiała stopniowo rezygnować z działalności przewodnickiej.

Ale jej zainteresowanie i miłość do gór nigdy nie ustała, nie dbała o wyróżnienia i odznaczenia, gdyż jest osobą skromną.

Jedynie PTTK doceniło jej zasługi przewodnickie przyznając:

Medal 100-lecia Turystyki w 1973

Medal 50-lecia w PTTK

oraz Srebrną Honorową Odznakę PTTK w 1975

i tytuł Zasłużonego Przewodnika Tatrzańskiego w 1982.

Ludwika Pańszczyk

Ludwika Pańszczyk urodziła się w Gliczarowie 30.07.1939 roku.

Już od dziecka chodziła ze swoim starszym bratem na małe wycieczki w rejonie rodzinnej Małej Polany Pańszczykowej. Będąc starszą chodziła po całych Tatrach.

Uprawnienia Przewodniczki Tatrzańskiej uzyskała w 1970 roku.

Prowadziła wycieczki po Tatrach polskich i słowackich oraz po Podtatrzu polskim i słowackim. W całej działalności przewodnickiej przeprowadziła tysiące grup turystycznych, nie tylko z kraju, ale też i z zagranicy. Były to grupy turystów polskich m.in. z Australii organizowane przez p. Władysława Kamusińskiego, grupy z Kanady, USA, Francji i inne.

Jej pasją prócz przewodnictwa jest zwiedzanie krajów europejskich, ich zabytków i gór. Zwiedziła min. Pireneje i Alpy uczestnicząc tam w wyprawach trekingowych. We wschodniej części Europy oprócz wędrówek po Karpatach rumuńskich czy ukraińskich była na najwyższym szczycie Bułgarii – Musała 2.925 m. npm oraz na Ukrainie na najwyższym szczycie – Howerla 2.061 m. npm. Poza Europą była w Turcji i Izraelu, także na pustyni i nad Jordanem.

Za swoją działalność przewodnicką i społeczną została uhonorowana:

Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Przewodnicką, Srebrną Honorową Odznaką PTTK, tytułem Zasłużonej Przewodniczki Tatrzańskiej.

Otrzymała wiele podziękowań pisemnych od młodzieży i dorosłych, co stanowi dla niej radość i satysfakcję.

Jej działalność społeczna to: kilka kadencji jako Sekretarz w Kole Przewodników Tatrzańskich PTTK im. Klimka Bachledy w Zakopanem, przedtem w Komisji Rewizyjnej Koła. Pełni również funkcję Sekretarza w Zarządzie Oddziału Tatrzańskiego PTTK w Zakopanem.

Ceni sobie przynależność do organizacji PTTK i do Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK im. Klimka Bachledy w Zakopanem.

Stanisław Bar

Stanisław Bar urodził się w dniu 28.04.1928 r. w Żuklinie koło Kańczugi w powiecie przeworskim. W czasie wojny w 1944 r. aresztowało go gestapo i został przewieziony do obozu w Płaszowie, skąd miał być wywieziony do Niemiec. Gdy wojna się skończyła wrócił do domu, ale zaraz potem wyjechał do Wrocławia, gdzie w trybie przyspieszonym ukończył Liceum Pedagogiczne. W 1947 r. przyjechał do Zakopanego i w Szkole Przemysłu Drzewnego kontynuował naukę zakończoną maturą. Jako rzeźbiarz rozpoczął pracę w zakopiańskiej „Cepelii” i zaczął też działać w związkach zawodowych. W 1955 r. został pracownikiem Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego. Studiował na Politechnice Krakowskiej, ale po 7 semestrach przerwał studia. Potem uczył w Zakopanem chłopców w Szkole Zawodowej, a jako pracownik związkowy był organizatorem turystyki zakładowej. W 1970 r. został kierownikiem Bazy Remontowo-Budowlanej PTTK i w tym czasie ukończył kurs przewodników tatrzańskich, uzyskując uprawnienia przewodnika III klasy. Dwa lata później wyjechał do Poznania, gdzie pracował, jako inspektor BHP w Zarządzie Dróg i Mostów, ale po trzech latach wrócił do Zakopanego i zatrudnił się, jako przewodnik tatrzański w Wojskowym Zespole Wypoczynkowym. Najpierw trzy lata pracował na Groniku, a potem w Wojskowym Domu Wypoczynkowym „Przyjaźń” w Zakopanem, aż do przejścia na emeryturę w 1993 r. Przez dwa lata był tam jeszcze zatrudniony na ½ etatu.

W okresie pracy przewodnickiej szkolił się na wielu obozach organizowanych przez Koło Przewodników Tatrzańskich PTTK, zdobył też uprawnienia pilota turystycznego. Jego częstym partnerem na turystycznych wyprawach w Tatrach był Wojciech Siwiński również przewodnik tatrzański. W 1995 r. rozpoczął działalność gospodarczą, jako przewodnik tatrzański. Od 2006 r. razem z przewodnikiem tatrzańskim Stefanem Tokarskim prowadził wycieczki grup niepełnosprawnych w Kompleksie Wypoczynkowo-Rehabilitacyjnym „Marzenie” na łatwe górskie trasy. Działalność gospodarczą zlikwidował dopiero w wieku 89 lat.

Jest członkiem Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK im. Klimka Bachledy oraz Klubu Przewodników TPN-PTTK i Towarzystwa Tatrzańskiego. Pełni też funkcję przewodniczącego Klubu Seniora przy Tatrzańskim Oddziale PTTK w Zakopanem. O swych zawodowych doświadczeniach tak mówi: przewodnik powinien spełniać wiele funkcji, zapewnić turystom bezpieczeństwo, otwierać ich emocjonalnie na przezywanie gór, uczyć wszystkiego, co jest niezbędne na górskiej drodze, przekazywać informacje o topografii, przyrodzie, historii, ale też uczulać ich na potrzebę ochrony tego unikatowego terenu, by piękno Tatr przetrwało dla następnych pokoleń.

Za swoją wzorową działalność przewodnicką został uhonorowany w 1975 r. Złotą Honorową Odznaką PTTK, w 1979 r. Złotym Krzyżem Zasługi, w 2009 r. tytułem Zasłużonego Przewodnika Tatrzańskiego, a w 2013 r. Odznaką „50 lat w PTTK”.

Stanisław Gąsienica Kaspruś

Stanisław Gąsienica-Kaspruś urodził się 11.01.1932 roku w Zakopanem.

Po wojnie ukończył Zawodową Szkołę Handlową. Od najmłodszych lat pasjonowało go narciarstwo. Ojciec zrobił mu małe jesionowe narty, które razem wyginali nad parą. Mieszkał przy ul. Kasprusie, więc miał blisko na stok na Lipkach i kiedy tylko mógł jeździł tam na nartach. Gdy miał 15 lat zaziębił grypę i ciężko chorował. Lekarze mówili, że o chodzeniu po górach może zapomnieć na zawsze. Długo leczył się w szpitalu w Zakopanem i w Krakowie.

Groziła mu operacja serca i wtedy jego mama na własne ryzyko wypisała go ze szpitala i rozpoczęła kuracje ziołową, która była skuteczna i po kilku miesiącach zaczął wracać do zdrowia. Gdy wyzdrowiał podjął pracę w Zakopiańskiej Wytwórni Nart a następnie w prowadzonej przez Ryszarda Wawrę straży narciarskiej na Kasprowym Wierchu. Wbrew prognozom lekarskim wrócił do nart i chodzenia po górach. Przez kilka lat trenował narciarstwo alpejskie będąc zawodnikiem SNPTT. W 1956 roku odbył szkolenie teoretyczne i wspinaczkowe GOPR, które prowadził dr Jerzy Hajdukiewicz i Eugeniusz Strzeboński, zostając ratownikiem-ochotnikiem.

W tamtym okresie jego chrzestny ojciec, przewodnik i poeta ludowy Jan Fedro, oraz znany instruktor przewodnictwa Kazimierz Dziób namówili go do złożenia egzaminów przewodnickich i w 1956 roku uzyskał uprawnienia przewodnika tatrzańskiego oraz odznakę przewodnicką nr 28. Dwa lata później uzyskał uprawnienia instruktora narciarskiego.

W tamtych czasach prowadził z Mieczysławem Górką wczasy wędrowne. Przechodzili z turystami wiele szlaków tatrzańskich, wędrując od schroniska do schroniska i nocując w każdej dolinie po kilka dni.

W 1960 roku rozpoczął pracę w Wojskowym Domu Wypoczynkowym w Kościelisku, jako etatowy przewodnik tatrzański. Przepracował tam 35 lat i w 1995 roku przeszedł na emeryturę. Równocześnie działał w Kole Przewodnickim i jako instruktor szkolił w jeździe na nartach kilka pokoleń narciarzy, min. pracowników i studentów Politechniki Krakowskiej.

Startował w wielu zawodach narciarskich zajmując dobre miejsca w slalomie specjalnym organizowanym przez SNPTT. Za największy swój sukces uważa kilkakrotne wygranie w swojej kategorii Ogólnopolskich Zawodów Narciarskich Instruktorów, a także I miejsce wspólnie ze Staszkiem Grandysem w Ogólnopolskich Zawodach Ratowników Górskich w 1973 roku w grupie ratowników-ochotników.

Jego wielką pasją od 1960 roku było i jest robienie zdjęć i przeźroczy. Na spotkaniach w różnych domach wczasowych pokazywał 300 wybranych, najbardziej charakterystycznych i najpiękniejszych dla Skalnego Podhala zdjęć, popularyzując górski krajobraz i zimową stolicę Polski, zachęcając turystów do wędrówek znakowanymi szlakami tatrzańskimi.

Od ponad 40-tu lat jest członkiem Związku Podhalan i aktywnie działa w Klubie Seniora TOPR i Klubie Seniora Przewodników Tatrzańskich.

W młodości występował w zespole góralskim z rodziną Michalików, grając na basach.

W jego domu na makatce przypięte są liczne odznaki, a w kasetach przechowuje cenniejsze odznaczenia, jak:

– Złoty Krzyż Zasługi, który otrzymał w 2000 roku z okazji 125-lecia Przewodnictwa Tatrzańskiego

– Zasłużony Przewodnik PTTK

– Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny

– Za Zasługi dla Zakopanego.

W swoim archiwum fotograficznym ma tysiące zdjęć i przeźroczy, z których wiele ma już wartość historyczną. Od kilku lat nie prowadzi wycieczek, ale cieszy się, że wiele osób, którym w ciągu półwiecza pokazywał piękno Tatr i przekazywał swoją wiedzę, zainteresowało się naszym regionem, jego historią i kulturą. Po latach powracają tu niejednokrotnie z wnukami, a kiedy spotkają Stanisława to dziękują mu, że wprowadził ich w piękny świat gór i tatrzańskiej przyrody.

Antoni Marmol

Antoni Marmol urodził się 13.02.1929 w Zakopanem i od dziecka chodzi po górach.

Wykształcenie: Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa w Zakopanem 1950 r., Studium Nauczycielskie Wychowania Fizycznego w Katowicach, trener narciarski II klasy 1960 r. Instruktor narciarski i przewodnik tatrzański w Wojskowym Ośrodku Szkoleniowo-Kondycyjnym Gronik w Kościelisku 1957-1977. Przewodnik tatrzański i podhalański od 1957 r. Członek Kadry Narodowej w narciarstwie klasycznym – dwukrotny wicemistrz Polski w sztafecie, mistrz Zakopanego 1950-1960. Pierwszy trener Józefa Łuszczka mistrza świata w narciarstwie biegowym na 15 km w 1978 r. w Lahtii. Obecnie Sędzia Jubilat Tatrzańskiego Związku Narciarskiego od 1960 r.

Działacz: Związku Podhalan 1945-, Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK 1957-, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” 1945-, trener Klubu „Start” Zakopane (społeczny 1975-1988) 1968-1988, członek NSZZ „Solidarność” 1980-, Ruchu Społecznego Akcji Wyborczej „Solidarność” 1997-2001. Inicjator wraz z redaktorem Wojciechem Jarzębowskim oraz coroczny uczestnik i wielokrotny zwycięzca Biegu Gąsieniców w Zakopanem.

Członek: Górskiego (po przekształceniu Tatrzańskiego) Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego 1968-, Komisji Ochrony Środowiska Rady Miasta Zakopane 1994, Klubu Olimpijczyka, społeczny asystent senatora Franciszka Bachledy Księdzularza 1993-2005. Wygłosił szereg odczytów o tematyce tatrzańskiej i sportowej. Autor wielu artykułów prasowych.

Uhonorowany nagrodą Urzędu Miasta Zakopane 1995 oraz tytułem „Zasłużony Członek Związku Podhalan”.

Odznaczenia: Srebrny Krzyż Zasługi, srebrna odznaka „Za Zasługi dla Zakopanego”, złota odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, odznaki honorowe: Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Stefan Tokarski

Stefan Tokarski urodził się 16.08.1940 roku w Chochołowie i od dziecka chodził po górach. W 1970 roku ukończył kurs przewodnicki i uzyskał prawo prowadzenia wycieczek turystycznych po obszarach górskich Tatr, Podhala i Pienin. Będąc przewodnikiem tatrzańskim pracował zawodowo w górniczych ośrodkach wczasowych na terenie Zakopanego i Kościeliska. Dorywczo prowadził wycieczki przydzielane przez Koło Przewodników Tatrzańskich w Zakopanem. Brał często udział w obozach szkoleniowych i wyprawach organizowanych przez KPT w Polskie i Słowackie Tatry Wysokie, podnosząc swoją wiedzę i kwalifikacje. W 1977 roku uzyskał uprawnienia przewodnika tatrzańskiego klasy II, a w 1982 roku klasy I.

W 1975 roku prowadził po Tatrach obóz młodzieżowy Oddziału PTTK Marynarki Wojennej w Gdyni. Wstąpił wtedy do Klubu Turystyki Górskiej „Wierchy” przy Oddziale PTTK Marynarki Wojennej w Gdyni. Razem z tym klubem brał udział w obozach turystycznych w Tatrach Słowackich i jako przewodnik zdobywał szczyty nieznakowane. Z KTG „Wierchy” brał udział w wyprawie w górach Rumunii, w pasmach Gór Fogaraskich i Retezet i Bułgarii w Górach Wehren, Riła i Piryn. Tu został mianowany Honorowym Członkiem KTG „Wierchy”. W 2012 roku został uhonorowany Bałtyckim Sterem Turystyki. Jest nadal czynnym przewodnikiem tatrzańskim.

Stefan Tokarski, Jan Krupski i Stanisław Bar są założycielami Klubu Seniora Przewodników Tatrzańskich Przy PTTK w Zakopanem.

Wyróżnienia otrzymane za działalność przewodnicką:

1) Brązowy Krzyż Zasługi nadany przez KWK Rozbark w Bytomiu

2) Srebrna Honorowa Odznaka PTTK

3) Złota Honorowa Odznaka PTTK

4) Brązowa Odznaka Zasłużony Działacz Turystyki

5) Odznaka Zasłużony Przewodnik PTTK

6) Srebrna i Złota Odznaka Za Zasługi dla Zakopanego

7) Dyplom Zasłużonego Przewodnika

8) Dyplom Pasowania na Zbójnika w 1984 roku.

Zofia Pecuch

Zofia Pecuch urodziła się 2.03.1941 roku we Lwowie,

Pierwszy kontakt z Tatrami miała w wieku 7-miu lat podczas odbytej z Rodzicami wycieczki z wjazdem kolejką linową na Kasprowy Wierch. Zauroczenie totalne. Potem już dosyć częste wyjazdy z Krakowa (gdzie od 1945 roku mieszkała) do Zakopanego i w góry.

Od roku 1960 – po wyjściu za mąż za Grzegorza Pecucha, artystę rzeźbiarza, nauczyciela rzeźby w Szkole Kenara, też kochającego Tatry, wspinającego się z Januszem Flachem – miała możliwość jeszcze bliższgo i bardziej fachowego poznawania Tatr i okolic.

Jest magistrem ekonomii. Po ukończeniu studiów stacjonarnych w 1964 roku rozpoczęła pracę w Wydziale Dewizowym Narodowego Banku Polskiego O/ł w Zakopanem. W Banku trafila do prężnego środowiska turystycznego odbywającego dzięki służbowej „Nysce” (taki samochód 9-cio osobowy) regularne wypady w Tatry, Pieniny, Gorce oraz na Spisz, Orawę i w Bieszczady.

Kierując Wydzialem Dewizowym w NBP O/ł Zakopane rozliczała comiesięczny transfer wynagrodzeń robotników z Podhala zatrudnionych w TaNaPie, dzięki czemu dysponowała stałą przepustką na Słowację i miała możliwość poruszania się poza znakowanymi szlakami po południowej części Tatr.

W 1970 roku po odbyciu kursu uzyskała uprawnienia przewodnickie III klasy i od tego czasu jest przewodnikiem tatrzańskim zrzeszonym w Kole Przewodników Tatrzańskich PTTK im. Klimka Bachledy w Zakopanem, ul. Krupówki 12.

Będąc członkiem Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK im. Klimka Bachledy w Zakopanem pełniła następujące funkcje:

• w latach 1971 – 1980 księgowa Koleżeńskiej Kasy Zapomogowo – Pożyczkowej Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK w Zakopanem,

• w latach 1974 – 1976 oraz 1978 – 1980 członek Komisji Rewizyjnej Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK Zakopane.

Była współorganizatorką w latach 1966 – 1974 Ogólnopolskich Rajdów Bankowców odbywających się po polskiej i słowackiej stronie Tatr. Prowadziła grupy bankowych rajdowców wraz z takimi sławami jak Gieniu Strzeboński, Tadek Figus, Jurek Szuber czy Tadziu Giewont.

Była też współorganizatorką w latach 1970 – 1986 szkoleniowych wyjazdów przewodnickich na Słowację, Węgry, do Bułgarii, Mongolii i Danii.

W 2000 r. uzyskala od Wojewody Małopolskiego uprawnienia pilota wycieczek.

Posiada takie odznaczenia jak:

• Złota Odznaka za zasługi dla Zakopanego (21.12.1978),

• Srebrny Krzyż Zasługi (2.7.1979),

• Złota Odznaka za zasługi dla Województwa Nowosądeckiego (22.5.1984),

• Medal 40-cia PRL (22.7.1984)

oraz:

• Srebrna Honorowa Odznaka PTTK (26.9.1975),

• Złota Honorowa Odznaka PTTK (17.2.1980),

• Srebrna Odznaka Zasłużony Działacz Turystyki (21.8.1985)

a także:

• Złota Odznaka Zasłużony Pracownik Przemysłowego Instytutu Elektroniki w Warszawie (22.7.1987),

• Medal XX lecia Polskiej Federacji Rynku Nieruchomości i tytuł BENE MERITUS przyznany w 2015 r. przez Zarząd PFRN za pracę na rzecz rozwoju rynku nieruchomości oraz środowiska zawodowego pośredników w obrocie nieruchomościami i zarządców nieruchomości i

• liczne wyróżnienia i dyplomy, a m. in.:

• dyplom uznania za zasługi dla KPT z okazji 100 lat przewodnictwa tatrzańskiego przyznany w 1975 r.,

• dyplom uznania za całokształt pracy przewodnickiej z okazji 110 lat przewodnictwa tatrzańskiego przyznany w 1985 r.,

• dyplom uznania i nadania godności Zasłużonej Przewodniczki Tatrzańskiej Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK im Klimka Bachledy w Zakopanem, przyznany w 2019 r.

Góry i ludzie z górami związani byli i są Jej pasją, ale równolegle do zainteresowań górskich pracowała zawodowo. Posiada kilkudziesięcioletni staż zawodowy na kierowniczych stanowiskach. Po ukończeniu Podyplomowego Studium Planowania i Ekonomiki Regionu na Wydziale Ekonomiki Produkcji Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1975 r.) została:

• Przewodniczącą Miejskiej Komisji Planowania przy Urzędzie Miasta w Zakopanem, a następnie

• Zastępcą Naczelnika Miasta Zakopane.

W 1990 roku była współorganizatorką Oddziału Banku Śląskiego w Zakopanem, w którym do emerytury pracowała na stanowisku Głównego Księgowego Oddziału.

Od roku 1996 zajmuje się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami na terenie Podhala oraz okolic Rabki Zdroju prowadząc rodzinną firmę p.n. Agencja Nieruchomości „Zofia” gdzie niezwykle przydatna okazala się wiedza o regionie zdobyta w pracy przewodnickiej.

Członkini:

• od 1965 roku Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego Oddziału Tatrzańskiego w Zakopanem,

• od roku 1996 Małopolskiego Stowarzyszenia Pośredników w Obrocie Nieruchomościami, a od roku 2000 Polskiej Federacji Rynku Nieruchomości,

• od roku 1970 Koła Przewodników Tatrzańskich PTTK im. Klimka Bachledy w Zakopanem,

od 2014 roku (ze względów koleżeńskich) Stowarzyszenia Przewodników Tatrzańskich im. Klemensa Bachledy w Zakopanem.

Jan Gibała

Jan Gibała urodził się 27.01.1959 roku w Łodzi.

Jego pierwszą, dłuższą wycieczką w góry było wyjście z rodzicami na Halę Gąsienicową, gdy miał 5 lat. Później w wieku 7 lat był w Dolinie Pięciu Stawów Polskich i na Czerwonych Wierchach. Pierwszą całkowicie samodzielną wycieczką górską było wyjście na Świnicę, gdy miał 16 lat. W następnych latach zaliczył Rysy, Orlą Perć i Tatry Zachodnie.

W Liceum Ogólnokształcącym w Zakopanem miał kolegów, którzy uprawiali taternictwo i dzięki nim zainteresował się tą aktywnością górską. Stopniowo zdobywał umiejętności, doświadczenie i sprzęt taternicki trudno wtedy osiągalny. Taternictwo dało mu największe możliwości poznania i zdobywania Tatr. Dzięki niemu łatwo mu było ukończyć kurs przewodnika tatrzańskiego zdając egzaminy w 1988 roku.

Krzysztof Sikorski

Krzysztof Sikorski urodził się 3.05.1948 roku w Zakopanem.

Od najmłodszych lat miał styczność z górami, dzięki rodzicom, którzy bardzo dużo chodzili po górach. Bardzo dobrze też znali środowisko ratowników i przewodników, którzy mieszkali w dzielnicy Małe Żywczańskie. To właśnie oni zaszczepili w nim miłość do gór. W związku z tym postanowił zapisać się na kurs przewodnicki prowadzony przez dra Witolda Paryskiego. Po ukończeniu kursu w 1970 roku rozpoczął pracę zawodowego przewodnika tatrzańskiego i przez 48 lat kontynuuje ją do dnia dzisiejszego.

Jan Wielgus

Jan Wielgus urodził się 22.11.1942 roku w Tarnowie.

Zainteresowanie i fascynacja górami zaczęła się już w dzieciństwie. Bowiem z podwórza jego rodzinnego domu widoczna była wznosząca się nad Tarnowem Góra Świętego Marcina, która budziła jego ciekawość. Mając około 6 lat wybrał się na nią z kolegą, za co otrzymał od taty odpowiednią reprymendę. W szkole podstawowej dzięki uczestnictwu w rajdach organizowanych przez Tarnowski Oddział PTTK poznał Pogórze Rożnowsko-Ciężkowickie, a w liceum Beskidy. To zainteresowanie górami spowodowało zdobywanie późniejszych uprawnień. W 1968 r. wstąpił do PTTK i był działaczem tego Towarzystwa. Pełnił różne funkcje, min. był V-ce Prezesem Oddziału PTTK przy Tarnowskich Azotach. Za działalność tą otrzymał w 1980 r. Srebrną Honorową Odznakę PTTK. Uprawnienia przodownika GOT zdobył w 1970 r. W tym też roku otrzymał uprawnienia przewodnika beskidzkiego, a przewodnika tatrzańskiego w 1982 r. Był bardzo aktywnym przewodnikiem do 1996 r., w którym uległ wypadkowi i z powodu niesprawnych nóg nie może chodzić. Pozostały tylko piękne wspomnienia z wycieczek górskich i wypraw wspinaczkowych, które chętnie wspomina, gdy odwiedzają go w domu koledzy przewodnicy tatrzańscy.

Stanisław Witek

Stanisław Witek urodził się 20.06.1936 roku w Zakopanem.

Od zawsze jego największą pasją są góry, w których uwielbia spędzać swój czas. Od najmłodszych lat wędrował po nich najpierw z rodziną, później sam lub ze znajomymi. Jego drugą pasją jest narciarstwo. Startował w wielu zawodach narciarskich zdobywając wysokie miejsca. W 1956 roku zdobył Mistrzostwo Polski w slalomie specjalnym i w slalomie gigancie.

W 1962 roku otrzymał uprawnienia Instruktora Narciarstwa Alpejskiego, a w 1974 roku Trenera Narciarstwa Alpejskiego. Jest członkiem Polskiego Związku Narciarskiego i trenerem Klubu SNPTT Zakopane – Sekcji Narciarstwa Alpejskiego.

W 1972 roku zdał egzaminy i otrzymał uprawnienia przewodnika tatrzańskiego.

Był bardzo aktywnym przewodnikiem przekazując swoją wiedzę przyjeżdżającym turystom i bezpiecznie prowadząc ich po górach.

Za swoją wieloletnią wzorową pracę przewodnicką otrzymał w 1980 roku Srebrną Odznakę, a w 2018 roku Złotą Odznakę Przewodnika Turystycznego.